ในวันเกิดหรือวันคล้ายวันเกิด..สำหรับคนอื่นๆ เราไม่รู้ว่าสำคัญมากน้อยแค่ไหน..แต่สำหรับเรานั้นมันสำคัญที่สุด...เพราะวันเกิด เป็นวันที่เรารู้สึกว่า..นั่นคือตัวตนของเรา แล้วถ้าใครลืมวันเกิดเรา เค้าก็คงลืมเราไปด้วยนั่นแหล่ะ..เราว่านะ..เพราะคนทั้งคน ถ้าสำคัญ...แค่วันเกิดก็ต้องให้ความสำคัญไม่ต่างกันสิค่ะ
แต่สำหรับของขวัญนั้น..เรากลับคิดว่ามันยังไม่สำคัญเท่าไหร่ เพราะแค่คุณไม่ลืมวันเกิดของคนสำคัญ นั่นก็เป็นของขวัญที่มีค่าสำหรับคนนั้นแล้วล่ะคะ่ และยิ่งถ้าคุณมีเวลาอยู่กับเขา หรือมีของวัญให้เขาอีกล่ะก้อ...เขาคนนนั้นยิ่งมีความสุข และรู้สึกดีมากมายแน่นอนค่ะ
ของขวัญ..หนึ่งชิ้น จะแสดงความใส่ใจและความเป็นตัวตนของคนอีกคนหนึ่งได้ดีทีเดียว และการเลือกของขวัญจึงเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่ง ซึ่งใครหลายๆ คน อาจคิดหนักว่า..จะเลือกซื้ออะไร คนๆ นั้นจะชอบไหม จะใช้ของขวัญที่ให้ไปรึเปล่า สำหรับการเลือกซื้อให้สาวๆ อาจไม่ยากนัก เพราะของสวยงามมากมาย แต่สำหรับหนุ่มๆ..นี่สิค่ะ..เพราะของที่หนุ่มๆ ใช้นั้นมันมีให้เลือกไม่มาก จะเลือกอะไรที่เป็นความหมายดีๆ..ก็ไม่รู้ว่ารับไปแล้วจะเข้าใจในความหมายไหม จะให้ของที่เรามองว่าดีว่าเหมาะสมกับเขา...ก็ไม่รู้อีกว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร จะให้ในสิ่งที่เขาชอบก็ช่างหายากเหลือเกิน เพราะเราก็ยังรู้จักกันไม่มากพอ และบางที...ของขวัญต่างๆ เหล่านั้น..คนให้อาจคิดไปไกล แต่สำหรับคนรับนั้นเขาอาจไม่ได้คิดอะไร...แค่ได้รับและรับรู้ถึงความตั้งใจ เขาก็อาจรู้สึกดีแล้วสินะคะ
เหมือนเราที่พยายามเลือกสรรของขวัญสักชิ้นให้คนของกำลังใจ...คิดว่าเป็นสิ่งที่เค้าน่าจะชอบและจะได้ใช้ของขวัญชิ้นนี้ด้วย...คิดๆๆๆ เดินหาจากหลายๆ ที่ แต่เจ้ากรรม..เค้าดันซื้อของที่เหมือนกันเป็นของขวัญให้ตัวเองไปซะแล้ว...ทำงัยดีล่ะที่นี้...ทำให้เรารู้สึกเสียใจที่ให้ของขวัญเค้าช้าเกินไป..และก็กลัวว่าเค้าอาจจะไม่ใช้อีกด้วยรึเปล่า....ก็ของมันซ้ำกัน แถมราคาของขวัญเค้ากับของเราก็ต่างกัน...เครียดสิค่ะ ทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว สถานการณ์ในวันนั้น เค้าอุตส่าห์จะพาเราไปทานไอศกรีม ดูหนัง ซึ่งได้มีเวลาอยู่ด้วยกันแท้ๆ แต่เราก็กลับรู้สึกแย่ตั้งแต่เห็นเค้าหยิบของชิ้นใหม่มาใช้...ทั้งๆ ที่เรายังไม่ได้ให้เค้าเลย...ความกลัวบังเกิดมากมาย คิดไปต่างๆ นานา ที่สำคัญคือใคร???....ใครซื้อให้เค้าเนี่ย...ทำให้เราเริ่มไม่ค่อยสนุกแล้วสิ แต่ก็ดีที่ยังมีบรรยากาศในโรงหนังที่ทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายความกังวลได้บ้าง...แต่พอถึงเวลาที่จะให้เค้า...เรากลับบ่อน้ำตาแตกโดยไม่รู้ตัว...ไม่ได้ดราม่า ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน...มันแค่คิดว่า...ทำไมเราต้องให้เค้าช้าเกินไป..ยังจะมีอะไรที่ช้าเกิดขึ้นอีกไหม...แค่เจอกันช้าเกินไป..นี่ยังไม่พออีกหรือ..????
แต่ยังดีที่พอเค้าได้รับ...เค้าก็ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิด และบอกเราว่า...ไม่ต้องเสียใจนะ..สัญญาจะสลับใช้..เซอร์ไพร์สเลยที่ซื้อของเหมือนกัน...ใจตรงกันเลยนะ...เท่านั้นล่ะค่ะ...เรารู้สึกว่า..ความตั้งใจของเรามันไม่สูญเปล่า...เค้าเห็นค่าความตั้งใจของเรา ซึ่งเราไม่รู้หรอกนะคะ..ว่าเค้าจะทำอย่างที่พูดได้รึเปล่า..แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกดีแล้วล่ะค่ะ...บางทีการรักษาน้ำใจคนให้มันก็เป็นสิ่งสำคัญเหมือนกันนะคะ...เพราะนั่นหมายถึงเค้าก็ยังแคร์ความรู้สึกของเรา ไม่ใช่ไม่สนใจอะไรเลย ถ้าแบบนั้นคงไม่ไหว..และคงเสียใจมากกว่านี้แน่ๆ เลย
ของขวัญ..หรือของฝาก ของที่เรามอบให้ใครสักคน..มันจะแทนตัวเราเองได้ในมุมๆ หนึ่ง ที่จะสะท้อนให้คนอีกคนรู้ว่า...คุณและเค้ามีความหมายมากกมายเพียงใด... ของทุกๆ ชิ้นที่ต่างฝ่ายต่างมอบให้กันนั้น..ไม่ว่าจะมีราคามากน้อยแค่ไหนก็ตาม...แต่คุณค่าของมันนั้นมากมายเสมอ เพราะมันเกิดขึ้นจากความตั้งใจมอบสิ่งดีๆ ให้แก่กัน บางที บางสถานการณ์ของขวัญก็อาจไม่ใข่สิ่งสำคัญเสมอไป...เวลา หรือความเข้าใจ ความใส่ใจในความรู้สึกกันนั้นมีค่ามากกว่าเสมอ....แค่ทำสิ่งดีๆ ให้แก่กัน ไม่ว่าจะแสดงความห่วงใย พูดจาดีๆ ต่อกัน หรือใช้เวลาที่อยู่ด้วยกันให้มากที่สุด เพื่อวันหนึ่งเราจะไม่เสียใจที่เราไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะเมื่อถึงวันที่เราไม่รู้ว่า...จะเกิดอะไรขึ้น ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอน อาจมีจากเป็นหรือจากตาย...ก็ตาม
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นของขวัญ เวลา หรือความรู้สึกใดๆ มันก็จะมอบให้แก่กันไม่ได้ล่ะค่ะ ทำดีต่อกันในวันที่เรายังมีกันและกันอยู่ข้างๆ กันดีกว่านะคะ เมื่อมือที่เริ่มจับกันแล้วก็จับกันไปให้ตลอดอย่าปล่อยในวันที่เราอาจไม่เข้าใจหรือมีปัญหากัน...แล้วเจ้าความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันก็จะค่อยๆ กลายเป็นความรักที่ยึดเหนื่ยวเราไว้...เพื่อให้ชีวิตของคนสองคน..มีความรักในแบบที่คนสองคนต้องการจริงๆๆ...ขอบคุณสิ่งดีๆ ที่มอบแก่กันในช่วงเวลานี้...ขอบคุณค่ะ...คนของกำลังใจ^_^
วันศุกร์ที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2559
วันพฤหัสบดีที่ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2559
คนของกำลังใจ..กับโปรเจ็คง้อ @บางกะเจ้า
ในวันที่คนสองคนมีปัญหาไม่เข้าใจกัน..ทำให้เราต้องห่างกัน..ไม่ได้คุยกัน..แต่เมื่อในความห่างนั้น..ทำให้เราสองคน..รู้สึกแปลกๆ ที่จู่ๆ คนเคยคุยกันทุกวัน ถามไถ่ชีวิตในแต่ละวันกัน...ต้องหายไป โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนอีกคนหนึ่ง
และเมื่อคนๆ หนึ่งยอมที่จะถามว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา และรู้ว่ามีคนงอนและเงียบหายไป..คนอีกคนก็ต้องลดทิฐิและยอมบอกเรื่องราวที่ทำให้เกิดปัญหา โดยเราต้องเปิดใจคุยกันและรับฟังในสิ่งที่เกิดขึ้น และเมื่อคนๆ นั้น เค้ารู้ตัวว่า..เค้าทำให้เรางอน การอภัยจึงเป็นสิ่งสำคัญ แต่ในการอภัยนั้น ต้องมีวิธีการเพื่อให้เค้าจดจำแล้วมันต้องไม่เกิดเรื่องราวเหล่านี้ขึ้นอีก ไม่ใช่ง้อด้วยคำว่า "ขอโทษ" แล้วก็จบ
เพราะไม่อย่างนั้นการให้อภัย ก็คงไม่มีความหมายอะไร เพราะเราต้องทำให้เค้ารับรู้ถึงปัญหาที่เกิดแล้วแก้ไขเรื่องนั้นๆ แล้วต้องง้ออย่างไรนะเหรอ ก็ในเมื่อเค้าทำเรื่องไหนให้เป็นปัญหา เค้าก็ต้องแก้ไขในจุดนั้น ดังนั้น "โปรเจ็คง้อ" จึงเกิดขึ้น
ปัญหามันมีอยู่ว่า..เค้าคนนั้นทำงานจนไม่มีเวลา..พอมีเวลา..มีวันหยุด..เค้าก็ใช้ไปกับเรื่องราวของตัวเอง..จนลืมว่า..มีคนอีกคนที่เค้าควรใส่ใจบ้าง และยิ่งในวันที่มีปัญหา ผู้หญิงทุกคน..ต้องการคนข้างๆ ที่สุด..บางทีขอแค่ชั่วโมงเดียว หรือนาทีเดียว..เพื่ออยู่กับเธอ...ทุกอย่างก็จะดีขึ้น แต่คุณผู้ชายกลับไม่คิดอย่างนั้น..ผู้ชายมักคิดว่า..ก็รับรู้ปัญหาและให้กำลังใจแล้วนิ..เธอคงอยากอยู่คนเดียว..แต่นั่นคือเชื้อเพลิงดีๆ เลยล่ะค่ะ...เพราะเธอจะคิดอะไรต่างๆ นานามากมากมาย โดยที่คุณผู้ชายก็ไม่รู้เลย
โปรเจ็ค "ง้อ" มันจะเกิดขึ้นอย่างไรนะเหรอ...ก็ในเมื่อไม่มีเวลา ก็ต้องหาเวลา พาเราไปในที่ๆ เราอยากไปสิค่ะ โดยต้องรู้ว่า เราอยากไปไหน..และจัดการทั้งหมดด้วย.. เค้ารู้ว่าเราอยากไปบางกะเจ้า และเค้าต้องนำทางและจัดการทุกอย่าง เรามีหน้าที่ไปสัมผัสให้ได้ถึงการง้อในครั้งนี้ แต่ก็นั่นแหล่ะ..การจัดการของผุ้ชาย อาจไม่มีอะไรเลิศหรู แต่เราก็แค่ความตั้งใจก็พอ เพราะจริงๆ แค่เค้ารู้ว่าจะง้อยังไง เราอยากไปที่ไหน ยอมพาเราไป ให้เราทำในสิ่งที่เราอยากทำ...เท่านี้มันก็มีค่าพอสำหรับการให้อภัยแล้วล่ะค่ะ
และแล้วโปรเจ็คง้อ...ก็เริ่มเมื่อปลาย พ.ค.ที่ผ่านมานี้ เราเดินทางไปบางกะเจ้า เพื่อไปรับโอโซน ปั่นจักรยาน ซึ่งมันอาจไม่ได้โรแมนติกอะไร แต่มันเป็นสถานที่ที่เราจะได้สร้างความทรงจำดีๆ ใหม่ๆ ร่วมกันต่างหาก...เริ่มด้วยเค้ามารับเราที่บ้าน แล้วก็เอารถไปจอดที่ทำงานเค้า แล้วก็นั่งรถไปที่วัดคลองเตยนอก เพื่อขึ้นเรือ ซึ่งเป็นเรือเพื่อข้ามฟากไปอีกฝั่ง เราไม่เคยนั่งเรือหางยาวลำเล็กอย่างนี้ เราไปกันสองคน เรานั่งข้างหน้า เค้านั่งข้างหลัง..ก็รู้สึกอบอุ่นอีกแบบ และชิลล์มากมายกับการนั่งเรือแบบนี้ข้ามฟากแม่น้ำเจ้าพระยา และพอไปฝั่งเราก็เลือกที่จะปั่นจักรยานคนละคัน เพราะคิดว่าเส้นทางมันไม่น่าไกลมาก ทั้งๆ ที่เราไม่ปั่นนานมากถึงมารกที่สุด แต่เราก็จะลองดู
การปั่นจักรยานอีกครั้งในชีวิตก็เริ่มขึ้น เค้าให้เราปั่นนำหน้า เค้าปั่นตามหลัง ซึ่งก็จะมีเสียงมาเป็นระยะว่า..ระวังรถครับ อย่าปั่นกลางถนน ปั่นชิดริมหน่อย อย่าเบรคเวลาขึ้นเนิน..ซึ่งมันก็รู้สึกดีนะคะ แต่ไม่รู้ว่าเค้าแอบรำคาญรึป่าว เพราะเราก็นำแบบหลงๆๆ ตลอดๆๆ ไปหลายที่ เริ่มจากตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง ไปหม่ำก๋วยเตี๋ยวเรือ และเดินเล่นกัน และก็ตั้งใจจะไปบ้านธูปสมุนไพร กับบ้านผ้ามัดย้อม ก็หลงทาง เลยไปที่ Bangkok Tree House ก่อนเส้นทางอย่างแคบ ต้องอาศัยการทรงตัวเป็นอย่างมาก เราก็พักดื่มกาแฟและทานขนมกัน ตากแอร์ ถ่ายรูปกันที่นั่น และออกมาเพื่อจะไปบ้านผ้ามัดย้อมให้ได้ แต่ก็เลยทางเข้าอีก งั้นก็ไว้โอกาสหน้า เราเลยไปพิพิธภัณฑ์ปลากัดไทย และสวนสาธารณะศรีนครเขื่อนขันธ์
การท่องเที่ยวในครั้งนี้ เรามองว่ามันเหมือนการเดินทางบนเส้นทางชีวิต ที่เราอยากบอกว่ามันไม่มีอะไรแน่นอน ไม่มีอะไรสวยงาม ไม่เรียบง่าย อาจมีอุปสรรค เจอทางที่ไม่สะดวกสบาย เหนื่อยล้าก็พัก เมื่อยกับการปั่น เจ็บตัวบ้าง หลงทางบ้าง และระหว่างทางมันก็มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย..แต่เราก็จะถึงจุดหมายปลายทาง และในเส้นทางทุกเส้นทาง..ถ้าเราเดินทางเพียงลำพัง ถ้าเราเหนื่อย เราท้อ เราอาจหยุดหันหลังกลับแล้วไม่ไปต่อ....แต่พอเรามีคนอีกคนหนึ่งร่วมเดินทางไปด้วยกัน มันกลับทำให้เรารู้สึกว่า เรามีคนอีกคนรอเราอยู่ เรามีคนของกำลังใจ ซึ่งเป็นคนที่ทำให้เส้นทางการเดินทางนี้สวยงามและมีความหมายมากขึ้น เค้าคอยอยู่ข้างหลัง และอยู่ข้างๆ เราที่พอเราหันไปเห็นความพยายาม ความอดทน ที่ไม่ว่าเค้าจะร้อน จะเหนื่อย จะเมื่อย จะต้องคอยปั่นจักรยานตาม คอยบอกทาง หลงไปด้วยกัน ที่สำคัญไม่ทิ้งเราในช่วงเวลาที่เราล้า และส่งเรากลับบบ้านอย่างปลอดภัย...เท่านี้..เราก็มีความสุขแล้วล่ะค่ะ
จริงๆๆ ก็มีสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น คือตอนขากลับ เราปั่นจนขาล้า ก็เลยให้เค้าปั่นนำไปก่อน ซึ่งเค้าก็คงชิลล์ แต่พอเค้าหันมาเห็นเราอยู่ไกลๆ เค้าก็ปั่นวนกลับมาหา แล้วให้เราปั่นนำหน้าเหมือนทุกครั้ง ทั้งๆ ที่นั่นคือใกล้จะถึงท่าเรือ ซึ่งยังไงก็ไม่หลงหรอก แต่เค้าก็ทำแบบนั้น..เค้าก็ไม่ทิ้งเรา ทำให้เรารู้สึกว่า..มันเป็นการมาที่คุ้มค่าอีกอย่างหนึ่งนะ
เราไม่รู้หรอกว่า..เราจะรู้สึกดีไปคนเดียวรึป่าว เราไม่รู้ว่าความรู้สึกในวันนี้มันคืออะไร เรารู้แต่เพียง..เค้าคือคนของกำลังใจที่ทำให้การให้อภัยในครั้งนี้มีค่าและมีความหมายมากมายแล้วล่ะค่ะ...ทั้งๆ ที่จริงๆ การง้อในครั้งนี้..มันผ่านตั้งแต่..เค้ารู้ว่าเราอยากไปที่ไหน และบอกเราว่า..ไม่คิดว่าเราจะเงียบหายไปนานขนาดนี้..นั่นมันก็ทำให้เรารู้สึกว่าช่วงเวลาที่เราหายไป..เค้าคงยังคิดถึง และเราน่าจะมีความหมายกับเค้าอยู่บ้าง..และสำหรับวันนี้...เค้าก็เป็นคนของกำลังใจที่อยู่ในความาทรงจำดีๆ ในวันนี้ไปแล้วล่ะค่ะ และที่สำคัญมันทำให้เรารู้ว่า การมีคนข้างๆ มาร่วมสร้างความทรงจำนั้นมันดีแค่ไหน ทริปนี้อาจทั้งเหนื่อย ทั้งลำบาก แต่มันก็ทำให้เราผ่านมันมาได้..ความสวยงามของของการเดินทางที่มีคนของกำลังใจมันทำให้ชีวิตเรามีความหมายมากขึ้น และเราอยากให้มันมีสิ่งดีๆ ที่เราร่วมกันสร้าง และเดินทางไปด้วยกันอย่างนี้ตลอดไปจัง..ขอบคุณอีกครั้งนะคะ...คนของกำลังใจ^_^
*********************************************************************
และเมื่อคนๆ หนึ่งยอมที่จะถามว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา และรู้ว่ามีคนงอนและเงียบหายไป..คนอีกคนก็ต้องลดทิฐิและยอมบอกเรื่องราวที่ทำให้เกิดปัญหา โดยเราต้องเปิดใจคุยกันและรับฟังในสิ่งที่เกิดขึ้น และเมื่อคนๆ นั้น เค้ารู้ตัวว่า..เค้าทำให้เรางอน การอภัยจึงเป็นสิ่งสำคัญ แต่ในการอภัยนั้น ต้องมีวิธีการเพื่อให้เค้าจดจำแล้วมันต้องไม่เกิดเรื่องราวเหล่านี้ขึ้นอีก ไม่ใช่ง้อด้วยคำว่า "ขอโทษ" แล้วก็จบ
เพราะไม่อย่างนั้นการให้อภัย ก็คงไม่มีความหมายอะไร เพราะเราต้องทำให้เค้ารับรู้ถึงปัญหาที่เกิดแล้วแก้ไขเรื่องนั้นๆ แล้วต้องง้ออย่างไรนะเหรอ ก็ในเมื่อเค้าทำเรื่องไหนให้เป็นปัญหา เค้าก็ต้องแก้ไขในจุดนั้น ดังนั้น "โปรเจ็คง้อ" จึงเกิดขึ้น
ปัญหามันมีอยู่ว่า..เค้าคนนั้นทำงานจนไม่มีเวลา..พอมีเวลา..มีวันหยุด..เค้าก็ใช้ไปกับเรื่องราวของตัวเอง..จนลืมว่า..มีคนอีกคนที่เค้าควรใส่ใจบ้าง และยิ่งในวันที่มีปัญหา ผู้หญิงทุกคน..ต้องการคนข้างๆ ที่สุด..บางทีขอแค่ชั่วโมงเดียว หรือนาทีเดียว..เพื่ออยู่กับเธอ...ทุกอย่างก็จะดีขึ้น แต่คุณผู้ชายกลับไม่คิดอย่างนั้น..ผู้ชายมักคิดว่า..ก็รับรู้ปัญหาและให้กำลังใจแล้วนิ..เธอคงอยากอยู่คนเดียว..แต่นั่นคือเชื้อเพลิงดีๆ เลยล่ะค่ะ...เพราะเธอจะคิดอะไรต่างๆ นานามากมากมาย โดยที่คุณผู้ชายก็ไม่รู้เลย
โปรเจ็ค "ง้อ" มันจะเกิดขึ้นอย่างไรนะเหรอ...ก็ในเมื่อไม่มีเวลา ก็ต้องหาเวลา พาเราไปในที่ๆ เราอยากไปสิค่ะ โดยต้องรู้ว่า เราอยากไปไหน..และจัดการทั้งหมดด้วย.. เค้ารู้ว่าเราอยากไปบางกะเจ้า และเค้าต้องนำทางและจัดการทุกอย่าง เรามีหน้าที่ไปสัมผัสให้ได้ถึงการง้อในครั้งนี้ แต่ก็นั่นแหล่ะ..การจัดการของผุ้ชาย อาจไม่มีอะไรเลิศหรู แต่เราก็แค่ความตั้งใจก็พอ เพราะจริงๆ แค่เค้ารู้ว่าจะง้อยังไง เราอยากไปที่ไหน ยอมพาเราไป ให้เราทำในสิ่งที่เราอยากทำ...เท่านี้มันก็มีค่าพอสำหรับการให้อภัยแล้วล่ะค่ะ
และแล้วโปรเจ็คง้อ...ก็เริ่มเมื่อปลาย พ.ค.ที่ผ่านมานี้ เราเดินทางไปบางกะเจ้า เพื่อไปรับโอโซน ปั่นจักรยาน ซึ่งมันอาจไม่ได้โรแมนติกอะไร แต่มันเป็นสถานที่ที่เราจะได้สร้างความทรงจำดีๆ ใหม่ๆ ร่วมกันต่างหาก...เริ่มด้วยเค้ามารับเราที่บ้าน แล้วก็เอารถไปจอดที่ทำงานเค้า แล้วก็นั่งรถไปที่วัดคลองเตยนอก เพื่อขึ้นเรือ ซึ่งเป็นเรือเพื่อข้ามฟากไปอีกฝั่ง เราไม่เคยนั่งเรือหางยาวลำเล็กอย่างนี้ เราไปกันสองคน เรานั่งข้างหน้า เค้านั่งข้างหลัง..ก็รู้สึกอบอุ่นอีกแบบ และชิลล์มากมายกับการนั่งเรือแบบนี้ข้ามฟากแม่น้ำเจ้าพระยา และพอไปฝั่งเราก็เลือกที่จะปั่นจักรยานคนละคัน เพราะคิดว่าเส้นทางมันไม่น่าไกลมาก ทั้งๆ ที่เราไม่ปั่นนานมากถึงมารกที่สุด แต่เราก็จะลองดู
การปั่นจักรยานอีกครั้งในชีวิตก็เริ่มขึ้น เค้าให้เราปั่นนำหน้า เค้าปั่นตามหลัง ซึ่งก็จะมีเสียงมาเป็นระยะว่า..ระวังรถครับ อย่าปั่นกลางถนน ปั่นชิดริมหน่อย อย่าเบรคเวลาขึ้นเนิน..ซึ่งมันก็รู้สึกดีนะคะ แต่ไม่รู้ว่าเค้าแอบรำคาญรึป่าว เพราะเราก็นำแบบหลงๆๆ ตลอดๆๆ ไปหลายที่ เริ่มจากตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง ไปหม่ำก๋วยเตี๋ยวเรือ และเดินเล่นกัน และก็ตั้งใจจะไปบ้านธูปสมุนไพร กับบ้านผ้ามัดย้อม ก็หลงทาง เลยไปที่ Bangkok Tree House ก่อนเส้นทางอย่างแคบ ต้องอาศัยการทรงตัวเป็นอย่างมาก เราก็พักดื่มกาแฟและทานขนมกัน ตากแอร์ ถ่ายรูปกันที่นั่น และออกมาเพื่อจะไปบ้านผ้ามัดย้อมให้ได้ แต่ก็เลยทางเข้าอีก งั้นก็ไว้โอกาสหน้า เราเลยไปพิพิธภัณฑ์ปลากัดไทย และสวนสาธารณะศรีนครเขื่อนขันธ์
การท่องเที่ยวในครั้งนี้ เรามองว่ามันเหมือนการเดินทางบนเส้นทางชีวิต ที่เราอยากบอกว่ามันไม่มีอะไรแน่นอน ไม่มีอะไรสวยงาม ไม่เรียบง่าย อาจมีอุปสรรค เจอทางที่ไม่สะดวกสบาย เหนื่อยล้าก็พัก เมื่อยกับการปั่น เจ็บตัวบ้าง หลงทางบ้าง และระหว่างทางมันก็มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย..แต่เราก็จะถึงจุดหมายปลายทาง และในเส้นทางทุกเส้นทาง..ถ้าเราเดินทางเพียงลำพัง ถ้าเราเหนื่อย เราท้อ เราอาจหยุดหันหลังกลับแล้วไม่ไปต่อ....แต่พอเรามีคนอีกคนหนึ่งร่วมเดินทางไปด้วยกัน มันกลับทำให้เรารู้สึกว่า เรามีคนอีกคนรอเราอยู่ เรามีคนของกำลังใจ ซึ่งเป็นคนที่ทำให้เส้นทางการเดินทางนี้สวยงามและมีความหมายมากขึ้น เค้าคอยอยู่ข้างหลัง และอยู่ข้างๆ เราที่พอเราหันไปเห็นความพยายาม ความอดทน ที่ไม่ว่าเค้าจะร้อน จะเหนื่อย จะเมื่อย จะต้องคอยปั่นจักรยานตาม คอยบอกทาง หลงไปด้วยกัน ที่สำคัญไม่ทิ้งเราในช่วงเวลาที่เราล้า และส่งเรากลับบบ้านอย่างปลอดภัย...เท่านี้..เราก็มีความสุขแล้วล่ะค่ะ
จริงๆๆ ก็มีสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น คือตอนขากลับ เราปั่นจนขาล้า ก็เลยให้เค้าปั่นนำไปก่อน ซึ่งเค้าก็คงชิลล์ แต่พอเค้าหันมาเห็นเราอยู่ไกลๆ เค้าก็ปั่นวนกลับมาหา แล้วให้เราปั่นนำหน้าเหมือนทุกครั้ง ทั้งๆ ที่นั่นคือใกล้จะถึงท่าเรือ ซึ่งยังไงก็ไม่หลงหรอก แต่เค้าก็ทำแบบนั้น..เค้าก็ไม่ทิ้งเรา ทำให้เรารู้สึกว่า..มันเป็นการมาที่คุ้มค่าอีกอย่างหนึ่งนะ
เราไม่รู้หรอกว่า..เราจะรู้สึกดีไปคนเดียวรึป่าว เราไม่รู้ว่าความรู้สึกในวันนี้มันคืออะไร เรารู้แต่เพียง..เค้าคือคนของกำลังใจที่ทำให้การให้อภัยในครั้งนี้มีค่าและมีความหมายมากมายแล้วล่ะค่ะ...ทั้งๆ ที่จริงๆ การง้อในครั้งนี้..มันผ่านตั้งแต่..เค้ารู้ว่าเราอยากไปที่ไหน และบอกเราว่า..ไม่คิดว่าเราจะเงียบหายไปนานขนาดนี้..นั่นมันก็ทำให้เรารู้สึกว่าช่วงเวลาที่เราหายไป..เค้าคงยังคิดถึง และเราน่าจะมีความหมายกับเค้าอยู่บ้าง..และสำหรับวันนี้...เค้าก็เป็นคนของกำลังใจที่อยู่ในความาทรงจำดีๆ ในวันนี้ไปแล้วล่ะค่ะ และที่สำคัญมันทำให้เรารู้ว่า การมีคนข้างๆ มาร่วมสร้างความทรงจำนั้นมันดีแค่ไหน ทริปนี้อาจทั้งเหนื่อย ทั้งลำบาก แต่มันก็ทำให้เราผ่านมันมาได้..ความสวยงามของของการเดินทางที่มีคนของกำลังใจมันทำให้ชีวิตเรามีความหมายมากขึ้น และเราอยากให้มันมีสิ่งดีๆ ที่เราร่วมกันสร้าง และเดินทางไปด้วยกันอย่างนี้ตลอดไปจัง..ขอบคุณอีกครั้งนะคะ...คนของกำลังใจ^_^
*********************************************************************
วันศุกร์ที่ 8 เมษายน พ.ศ. 2559
คนของกำลังใจ..ทำให้การเดินทางน่าจดจำ
ในเวลาที่เหนื่อยและท้อกับชีวิต...กำลังใจคือสิ่งสำคัญเสมอ...แต่บางที..เราเองก็ไม่เคยรู้ว่า..กำลังใจนั้นจะได้มาจากไหน...จากใคร...จากอะไร..ปัญหาต่างๆ อาจมากมาย จนเรารับมันไม่ไหว และเมื่อวันหนึ่ง..พอมีคนเข้ามารับฟัง..คอยให้คำปรึกษา..จนเราไม่รู้ว่าเค้าคือใคร..เราเรียกเค้าว่า..คนของกำลังใจ..ได้ไหม..ซึ่งตอนนี้เค้าเหมือนคนข้างๆ
ที่เข้ามาเดินร่วมทางและมันทำให้การเดินทางที่เกิดขึ้นต่างๆ เหล่านี้..มันช่างน่าจดจำ..เหลือเกิน..แล้วมันเกิดขึ้นจริงใช่ไหม...จะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานไหม..มันเริ่มต้นมาจากตรงไหนเหรอ?????..ชีวิตจะก้าวไปทางไหนอย่างไรต่อ..???
เริ่มต้นจากในช่วงเวลาที่เราไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น...ครั้งหนึ่งเมื่อหลังปีใหม่
2015
ผ่านมาได้สักอาทิตย์หนึ่ง...เราได้รับข้อความว่า..."ฝันดีครับ"..ใน Inbox
fb..จากผู้ชายคนหนึ่ง..ตอนตี 2 ซึ่งเรามาเห็นก็เช้าของอีกวันหนึ่งล่ะค่ะ..เราก็งงกับสิ่งที่ได้รับ...ก็ถามกลับไปว่า..ส่งผิดคนรึป่าว...เป็นอาราย
ไม่สบายใจอะไรเหรอ...คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ..."ตั้งใจครับ"...ซึ่งมันก็รู้สึกดีนะคะ
และหลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ โดยที่แอบรู้มาว่า..เขามีแฟนแล้ว
แต่ก็มีปัญหากัน..(ไม่รู้ข้อมูลจะผิดรึป่าว)..ซึ่งเราก็ไม่ได้คิดอะไร...และหลังจากนั้นเราและเค้าก็คุยกันมาเรื่อยๆ
ส่วนใหญ่เรามักจะระบายหลายๆเรื่องให้เค้าฟัง ทั้งเรื่องงาน เรื่องความรัก และปัญหาต่างๆ
มากมาย ซึ่งไม่รู้ว่าทำไมถึงไประบายกับเค้า
เคยนัดเจอกันแต่ก็ไม่เคยเจอกันสักที...เวลาผ่านไป 8 เดือน...เร็วมาก..คุยอารายกันเยอะแยะไปหมด คุยเกือบทุกเรื่อง
จู่ๆ
วันหนึ่ง..เพื่อนสนิทเรามาจากภูเก็ต ต้องไปพักโรงแรมแถวเอราวัณ ซึ่งเราก็ไปหา
แล้วกลับดึก เราก็ไม่อยากกลับคนเดียว เลยก็ขอให้เค้าแวะมารับกลับบ้าน
เพราะว่าเค้าทำงานอยู่ใกล้ๆ แถวชิดลม และกลับบ้านทางเดียวกัน..เหมือนเราเจอกันครั้งแรก
ซึ่งก็ไม่มีอะไร คุยเล่นถึงเรื่องเก่าๆ ว่าทำไมเราไม่เคยเจอกันเลย ทั้งๆที่อยู่ในกลุ่มเพื่อนที่เที่ยวด้วยกัน ทั้งๆ ที่จะมีคนแนะนำให้รู้จัก ก็ไม่มีโอกาสเจอ แต่นี่ก็เหมือนมาคุยกันซะงั้น แล้วเค้าก็ขับรถไปส่งบ้าน นี่คือครั้งแรกที่เจอกัน..ทุกอย่างผ่านไปเร็วมาก หลังจากนั้นก็เริ่มมีโอกาสได้เจอกันมากขึ้น จากครั้งแรกที่เจอกัน..นี่ก็ 5 เดือนพอดี หลังจากนั้นที่เจอก็เริ่มจากทริปอยากเที่ยวช่วงอากาศหนาว..วางแผนไว้..เค้าไม่อยากให้เราไปคนเดียว...แต่ที่ได้เจอครั้งต่อมานี่คือได้ตั๋วหนังฟรีมา ก็เลยชวนกันไปดูหนัง ไปกินข้าว เพราะเราไม่ได้ดูหนังนานมาก หลังจากนั้นก็มีเที่ยวกลางคืน และมีตั๋วฟรีมาอีกล่ะ..ไปดูคอนเสิร์ตต่างจังหวัดกัน ทริป 1 วัน 1 คืน (แบบไม่ค้างคืน แต่นอนบนรถทัวร์) และครั้งนี้ก็ทำให้รู้สึกว่า..มันแปลกๆ มีสิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้น
และเป็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่มันทำให้มีโอกาสเจอกันมากขึ้น และได้จัดทริปไปเชียงคาน
เมืองที่เราอยากไปมานานล่ะ แต่เค้าไม่ให้ไปคนเดียว เค้าจะไปด้วย..แต่งานนี้กว่าจะได้ไปก็เตรียมตัวกันยาวอ่ะค่ะ
แต่ก่อนไปเชียงคาน..มันผ่านช่วงวันเกิดเราและวาเลนไทน์
ซึ่งก็ไม่ได้คิดอะไร ได้รับคำอวยพรน่ารักตามปรกติ แต่สิ่งที่ไม่คาดว่าจะได้รับคือ
เค้าชวนไปดูหนังหลังวาเลนไทน์ และให้ของขวัญวันเกิดที่น่ารักอีกด้วย..ทำให้เรารู้สึกดีมากขึ้น..แต่เราก็ไม่มีโอกาสได้ถามความรู้สึกใดๆ
รอไว้ไปจัดการทุกอย่างที่เชียงคานล่ะกานนะคะ
และแล้วทริปเชียงคานก็เกิดขึ้น..เรื่องราวตื่นเต้นกันตั้งแต่ขึ้นเครื่องกันเลยทีเดียว..ทุกอย่างไม่มีแพลนอ่ะ..จองตั๋วเครื่องบิน
และที่พัก ที่เหลือไปแบบชิลล์...และพอไปถึงมันก็ชิลล์จริงๆๆนะคะ ด้วย
บรรยากาศของเมือง บรรยากาศริมน้ำโขง ที่พัก และอากาศดีด้วย ถือว่าโชคดีที่อกาศยังเย็นอยู่เลยล่ะ
วันแรกเราก็ไม่ค่อยได้ไปไหนไกล เดินเล่นในเมืองเชียงคาน พักผ่อน เที่ยวถนนคนเดินเชียงคาน
เก็บบรรยากาศริมน้ำโขง แบบว่าเดินกันไปมาหลายรอบมาก..และหาข้อมูลเที่ยววันต่อวัน..ก็สนุกไปอีกแบบ
และพอวันที่สองนี่สิ...เที่ยวกันตั้งแต่เช้ามืด ขึ้นไปดูพระอาทิตย์ขึ้นและทะเลหมอก
ไหว้พระธาตุรอยพระพุทธบาท ชมวิวเมืองเชียงคาน เที่ยวแก่งคุดคู้
ปล่อยปลาลงแม่น้ำโขง และเก็บสตอเบอร์รี่จากต้น..แบบว่าตะลอนเที่ยว ตะลอนกิน
จนเกือบทั่ว ไม่ว่าจะนั่งรถสกายแลป (รถตุ๊ก-ตุ๊กที่เชียงคาน)
รวมถึงการขี่จักรยานเที่ยวซะหลายๆรอบ เค้าปั่นเราซ้อนอ่ะ แล้วจบด้วยถนนคนเดินอีกรอบ และก็มีโอกาสได้เจอเพื่อนเค้าที่นั่น
เลยนั่งคุยกันแบบชิลล์กันจนดึก เชียงคานเป็นเมืองที่เงียบสงบและปลอดภัยมาก
เป็นความรู้สึกที่เหมือนมีแค่เราสองคนจริงๆ ก็เดินเล่นกันอยู่สองคนในเวลาหลังเที่ยงคืนอ่ะ..แบบว่าไม่อยากให้ถึงวันกลับเลยอ่ะ
และพอเช้าวันกลับก็ได้ใส่บาตรข้าวเหนียวด้วยกัน และก็ขี่จักรยานเที่ยว
เก็บตกร้านต่างๆ ในเชียงคาน นั่งชิลล์ตามร้านต่างๆ แล้วก็ต้องกลับมาสู่โลกแห่งความวุ่นวาย...
ขอบคุณการเดินทางที่แสนพิเศษ..มันน่าจดจำมากมาย..โดยเฉพาะการที่เรามีใครสักคนอยู่ข้างๆ
ไม่ว่าจะเวลาไหน..มันก็ทำให้เรารู้สึกอุ่นใจ ปลอดภัยและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
แต่พอถึงเวลาที่จะต้องแยกกันกลับบ้านนี่สิ..ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย..แต่เราก็ไม่รู้ว่าเรารู้สึกไปคนเดียวรึป่าวนะคะ..รู้แต่ว่า..เวลาทั้ง
3 วัน 2 คืนที่ผ่านมา..คนข้างๆ ที่อยู่ตรงนั้นมีความหมายมาก มือที่จับกัน..มันอุ่นเสมอ
จนเราไม่อยากปล่อยมือจากเค้าเลย และเราก็คิดว่าเค้าก็พยายามทำให้เรารู้สึกดีอย่างนั้นเช่นกาน ขอบคุณที่ทำให้ฝันของผู้หญิงคนนี้เป็นจริง
ได้เที่ยวเมืองในฝัน ขอบคุณการเดินทางร่วมกัน การใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
และการดูแลกันและกันตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน..ขอบคุณที่เป็นคนของกำลังใจที่สำคัญ..ขอบคุณสิ่งดีๆที่เกิดขึ้น
..ขอบคุณจริงๆๆ
นะคะ
แต่แล้วทุกอย่างมันก็เหมือนความฝัน..ที่ต้องตื่นมาเจอกับความเป็นจริง..เมื่อเค้ายังไม่มีความชัดเจนใดๆ
ให้กับเรา
และคนของเค้าก็เหมือนยังอยู่...ชีวิตหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร...การเดินทางครั้งต่อไป..จะเกิดขึ้นอย่างที่เค้าบอกว่า..มันไม่ใช่ทริปสุดท้ายหรือเปล่า..บางที..ตอนนี้เราอาจต้องถอยกลับมาคิดทบทวนกันใหม่อีกครั้ง...ว่า..เรากำลังทำสิ่งที่ผิด หรือ กำลังจะทำให้มันถูกต้อง เพราะชีวิตมันมีการเดินทางเสมอ
..เพียงแต่ว่า...ใครจะมาเป็นคนข้างๆ ที่สร้างความทรงจำที่ดี..ให้น่าจดจำ..ก็เท่านั้นเองค่ะ
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)