แล้วเวลาก็พาเราจากกาน

     และแล้วก็ถึงเวลา 28 มกราคม 2556 คืนนี้แล้วสินะ ที่เพื่อนรักของเราต้องเดินทางไปเกาหลี แล้วไม่รู้เมื่อไหร่ที่จะได้กลับมาอยู่เมืองไทยอีก แต่เราทั้งสามคนก็สัญญากันว่าจะพยายามเจอกันบ้างในรอบปี และปี้นี้ น่าจะมีอีกสองครั้ง คืองานสำคัญของเพื่อนรักอีกคน และเราก็ต้องไปเกาหลีกันสักครั้ง เราสามคนเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่สมัย ม.4 ที่โรงเรียนสตรีประจำจังหวัดภูเก็ต และจนถึงทุกวันนี้ คำว่าเพื่อนรักมันอาจฟังดูผิวเผินไป เพราะเราทั้งสามคน เหมือนรับรู้เรื่องราวและปัญหาของกันและกันมาโดยตลอด บางครั้งไม่ต้องพูดก็จะรู้ว่าอีกคนหรืออีกสองคนจะพูดอะไร บางครั้งเราทั้งสามก็มักจะคุยเรื่องที่คนอื่นอาจไม่คุย หรือบางครั้งก็มักรับรู้ได้ว่าอีกคนหรืออีกสองคนเป็นอะไรในเวลานั้น นี่แหล่ะเพื่อนที่ดีที่สุดของเรา และนี่แหล่ะที่เค้าคงเรียกว่าเพื่อนแท้ เพื่อนตายค่ะ  คงไม่มีความรู้สึกอะไรที่จะบรรยายมากไปกว่า การที่เราเติบโตมาพร้อมกัน อยู่ในที่ๆต่างกัน แต่เราก็ยังผูกพันและรักกันมากไม่ต่างไปจากเดิม

    ขอบคุณกาลเวลาที่ทำให้เราได้พบกัน ได้รู้จัก ได้เรียนรู้ ได้รัก ได้เข้าใจ แต่ก็ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมเวลาถึงต้องพาเราจากกัน เมื่อก่อนคนหนึ่งอยู่เกาหลี คนหนึ่งอยู่อเมริกา และเราอยู่เมืองไทย กว่าจะได้กลับมาใกล้ชิดกันหรือรวมกันสามคนก็ยากมาก แต่พอได้ใกล้กันนี่ยังไม่ถึงปีเลย เราก็ต้องจากกันอีกแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่เราคิดว่า..มันจะอยู่กับเราไม่จางหายนั่นคือ ความรักของเพื่อนทั้งสองที่มีให้กับเรา ขอบคุณที่รักฉัน ขอบคุณที่เข้าใจฉัน ขอบคุณที่อภัยให้กัน ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณความเป็นเพื่อนที่เรามีให้กัน....ขอบคุณจริงๆ  ฉันรักแกนะ...นุชและเจี๊ยบ เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันทั้งสองคน...เราทั้งสามคนจะรักกันตลอดไป^_^http://www.youtube.com/watch?v=pqKZNdKeH8s