วันพฤหัสบดีที่ 13 สิงหาคม พ.ศ. 2558

เท้าที่ก้าวมาไกลเกินครึ่งชีวิต

นานแล้วสินะ...ที่เราไม่ได้เขียนบล็อค...ครั้งนี้ก็เป็นวันสำคัญอีกวันหนึ่ง ก็วันแม่แห่งชาติที่ผ่านมา เราก็ตื่นไปใส่บาตร ไหว้พระ ที่วัดแถวบ้านเหมือนอย่างทุกปี และก็ไม่ลืมที่จะหาดอกมะลิสวยๆมาให้แม่เหมือนทุกครั้งที่ทำอ่ะค่ะ พอกลับถึงบ้าน เราก็เตรียมพวงมาลัย เตรียมน้ำอุ่นโรยดอกมะลิและกุหลาบ รอแม่ตื่นลงมาเพื่อขอขมาขออโหสิกรรมในสิ่งที่ทำไม่ดีต่อกัน และขอพร..เราก็มอบพวงมาลัยดอกมะลิ พร้อมก้มกราบแม่อย่างทุกครั้ง แล้วก็ล้างเท้าให้แม่ นวดๆไปมา สัมผัสได้ถึงเส้นตึง อาการปวดส้นเท้าของแม่ เราก็ให้ท่านแช่น้ำอุ่นสักพัก พอน้องชายลงมากราบแม่ น้องเราก็พอมีฝีมือ..ล้างเท้าเสร็จก็นวดเส้น แช่น้ำอุ่น น้ำเย็น น้ำอุ่น แม่ก็รู้สึกดีขึ้น น้องชายเราก็จับนวดทั้งตัว..แม่ก็รู้สึกสบายตัวขึ้น เท่านี้อาจดูเหมือนเล็กๆน้อยๆที่เราทำ แต่ขอแค่ให้เราได้ทำให้ท่านเถอะค่ะ
      บางคนบอกว่า..เห็นหน้าแม่ทุกวัน ท่านก็มีความสุขดี  แต่เราเคยมองที่เท้าท่านกันบ้างไหมค่ะ ก้าวทุกก้าวที่ท่านเดิน เท่าที่เดินผ่านอะไรต่ออะไรมาเกินครึ่งชีวิต เหยียบสิ่งต่างๆมามากมาย เพื่อจะก้าวผ่านมันไปให้ได้...ลองก้มมองกันดูสักนิด และที่สำคัญก้มลงกราบเท้าท่านกันสักครั้งหรือยัง กอดท่านกันสักครั้งรึป่าว บอกรักท่านกันบ้างไหม ทำสิ่งดีๆเหล่านี้เถอะนะคะ ไม่ใช่เพื่อบุญกุศลใดๆ หรอกนะ..แต่ที่ให้ทำเนี่ย..เพื่อผู้หญิงที่ให้กำเนิด อดทนทุกๆอย่าง และเหนื่อยมาเกือบครึ่งชีวิต และรักคุณที่สุด  ในหลายครั้งๆเราอาจโหยหาความรักจากหลายๆคน ต้องการอ้อมกอดของบางคน แต่อยากบอกทุกคนว่า..อ้อมกอดของแม่อุ่นที่สุดแล้วล่ะค่ะ มันเหมือนสิงมหัศจรรย์ที่เราไม่คิดว่ามันจะเป็นจริง เพราะก็กอดเล่นกันเสมอ แต่ล่าสุด เราไม่สบาย ซึ่งจู่ๆก็มีอาการหนาวสั่น ไข้ขึ้นแบบไม่ลดเลย ทานยาก็แล้ว เช็ดตัวก็แล้ว เสื้อผ้าหนาๆ ผ้าห่มหลายผืน แต่มันหนาวข้างใน สั่นอยู่ตลอด จนที่บ้านกำลังจะเรียกรถพยาบาลแล้วล่ะค่ะ แต่ด้วยความเป็นแม่ที่ไม่อยากเห็นลูกทรมาน ไม่รู้จะทำอย่างไร แม่ก็เอาตัวเองเข้ามาอยู่ในผ้าห่มแล้วกอดเรา..จากที่สั่นๆอยู่ ค่อยสงบนิ่ง จนเราหลับไป..บอกตรงๆว่า..มันอุ่นทันตาจริงๆนะคะ..พลังความรักของแม่ทำให้เราดีขึ้นแบบไม่ต้องไปโรงพยาบาล..นี่แหล่ะค่ะ..พลังความรักบริสุทธิ์ที่คงหาไม่ได้จากที่ไหนแล้ว...จริงๆๆนะคะ
     อย่างในวันแม่ปีนี้ ที่บ้านเราก็ทำอาหารทานกันในบ้านปรกติ และรอน้องสาวคนเล็กกลับจากเข้าค่าย ซึ่งต้องไปรับ เท้าของแม่ก็ยังไม่หายดี แต่ก็ไม่ยอมบอก จะไปรับด้วย ไปนั่งรอเพื่อไม่อยากให้ลูกลำบาก รับน้องเสร็จก็รีบกลับ เพราะไม่อยากให้เดินเยอะ และพอกลับมาที่บ้าน ด้วยความที่ฝีมือทำอาหารเป็นเลิศ จึงไม่อยากออกไปต่อคิวทานอาหารใดๆๆ แต่วันแม่ทั้งที่ ในเมื่อแม่ชอบทุเรียน แต่ลูกๆไม่ทาน มีไอศกรีมทุเรียน โฆษณามาหลายวันก็เปรยมา ลูกๆก็เลยพาไป แต่พอถึงร้าน ไอศกรีมทุเรียนหมด แต่ก็ทานอย่างอื่นแทน ไปเดินเล่นงานวัดแถวบ้านกันต่อ เห็นลูกๆเล่นเกมก็ยืนยิ้มยืนหัวเราะ...เราเลยเก็บภาพไว้..หลายครั้งที่เราซื้อขนมที่แม่ชอบมาให้แล้วแม่ทานด้วยความอร่อย..เราก็จะมีความสุข หลายครั้งที่เรายิ้มได้เมื่อเห็นแม่ยิ้มหรือหัวเราะ..และนี่ก็เป็นอีกครั้ง..
     นี่ใช่ไหม่ค่ะ..รางวัลแห่งความสุข ซึ่งในหลายคนอาจจะไม่ได้สัมผัส..ถ้าวันนี้เราไม่เริ่มทำสิ่งดีๆให้ท่าน โลกนี้ไม่มีสิ่งใดแน่นอน ทำดีกับคนที่คุณรักและรักคุณอย่างคุณแม่และคุณพ่อกันเถอะนะคะ อย่าไปเขินอายกับสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ เพราะถ้าเราไม่ทำ..เราอาจไม่มีโอกาสมาเขินอายก็ได้นะคะ..อย่ามองหาความรักที่ไกลตัว..เพราะความรักนั้นอาจไม่มีอยู่จริง..แต่ความรักที่แท้จริง..กับอยู่กับมือและเท้าที่อยู่นิ่งที่บ้านของเรานี่แหล่ะค่ะ..เท้าที่ก้าวมาไกลเกินครึ่งชีวิต..กราบพระในบ้านกันด้วยนะคะ แล้วความสุขจะเกิดขึ้นกับตัวเราเองค่ะ^_^

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น